Afgelopen zomer kwam ik voor het eerst bij het labyrint bij de vindplaats van het meisje van Yde. Een labyrint van zwerfstenen, met in het centrum een grote steen met een gebroken cirkel van glas. Een monument op een prachtige plek tussen een bosrand en akkers.
Een labyrint is een oeroud symbool voor de zoektocht naar antwoorden op (levens)vragen. In een labyrint loop je altijd naar het centrum en weer terug. De weg heen staat symbool voor loslaten, het centrum voor ontvangen en de terugtocht staat voor het integreren van inzichten.
Ik nam me op die zomeravond voor om rond mijn verjaardag het labyrint te lopen om zo mijn nieuwe levensjaar te markeren. En gisteren was ik daar. Alleen.
Het voelt fijn om hier in de stilte te zijn, en ook wat onwennig. Zonder verwachtingen loop ik rustig het labyrint in. Ga ik naar binnen. Ik geniet van het er Zijn, van het in stilte mijn pad lopen. Aangekomen in het centrum van het labyrint voel ik me vrijer en blijer. Er is onderweg wat van me afgevallen. Wat kan je jezelf soms in de weg zitten met je gedachten.
Ik voel meer ruimte en met een lichtere tred slenter ik rustig tussen de stenen door terug. Dit gevoel neem ik mee op mijn pad, mijn nieuwe levensjaar in.
Comentários