Wat doet het met je als je alleen op pad gaat, een langere wandeltocht maakt? Met jezelf. Daar was ik benieuwd naar.
Ik houd van wandelen en ik trek graag de natuur in. Om het solo wandelen uit te proberen liep ik afgelopen weekend twee dagen door het prachtige glooiende landschap van Limburg. Over oude pelgrimspaden. Blij met mijn eigen gezelschap… er was rust, stilte en de schoonheid van de natuur. Ik vond het heerlijk om alleen te lopen en op die manier dicht bij mezelf te zijn. Ook op de momenten dat ik erachter kwam dat ik even van de route af was geraakt en de weg terug moest zien te vinden.
Tot ik op de tweede dag weer verkeerd liep. Ik werd met mezelf en een oude patroon geconfronteerd: even was ik weer het kleine meisje dat in paniek raakt in een omgeving die onbekend is. Om daarna te beseffen dat dat een oud gevoel is. De volwassene in mij weet dat het wel goed komt en kan om hulp te vragen. Voelt weer vertrouwen. Ik ben niet totaal verloren, ook niet als ik verdwaald ben…
En zo kan je - als je wilt in kleine stapjes - jezelf steeds weer een beetje uitdagen, nieuwe avonturen opzoeken en jezelf beter leren kennen.
Welke stappen wil jij zetten naar meer vertrouwen in jezelf?
PS:Toen ik aankwam op het eindpunt in Schin op Geul zaten daar de anderen van de groep met wie ik ‘samen’ deze solo wandeling maakte :)
コメント