Na zijn overlijden, kreeg ik mijn vaders elektrische fiets. En altijd als ik daarop rijd, voelt hij dichtbij me. Fietst hij met me mee. Rijdt met mij door de prachtige natuurgebieden in mijn omgeving: de Drentse Aa, de Gasterse duinen en het Balloërveld. Dan geniet ik van de schoonheid van de natuur en is het net of hij met mij mee geniet.
Dan komen soms vragen op die ik graag aan hem zou willen stellen. Zo schilderde hij vele landschappen. En deze week vroeg ik hem in stilte: pap, wat maakt voor jou een landschap interessant om te schilderen? Zijn het de kleuren? Is het het lijnenspel, de compositie? Als je wordt geraakt?
Natuurlijk komen er geen antwoorden op mijn vragen. Dat maakt me verdrietig, maar het heeft ook iets moois. Het is fijn om onderweg als het ware door zijn ogen om me heen te kijken. Dan voelt hij heel dichtbij. En dat geeft troost.
Mijn vader moet ik missen, maar mijn liefde voor hem niet. Die blijft.
留言