Het is niet zo moeilijk om in je eigen verhalen te geloven. Dat bedacht ik toen ik me het boek herinnerde dat ik als kind vaak inkeek. Het fotoboek ‘Kinderen uit heel de wereld’ uit 1958. De foto’s in dit boek raakten mij als kind enorm, en nu ik het boek weer open sla, opnieuw. Ik zie kinderen uit verschillende landen, van verschillende culturen op zwart-wit foto’s. Kinderen met blije, maar ook met verdrietige gezichtjes. Kinderen met gaten in de kleren, bedelend, maar ook kinderen die het beter getroffen hadden.
Bij elke foto bedacht ik destijds zelf een - vaak zielig - verhaal. Zo ook bij de foto van twee ouders die een kind in een tas dragen. In die tijd hoorde ik voor het eerst over mensen die hun hond achterlieten in het bos als ze die niet meer wilden. Ik was er daarom als kind heilig van overtuigd dat deze ouders hun kind naar het bos brachten om het daar achter te laten en vond het heel gemeen.
Naast dat deze foto’s me duidelijk maken dat sommigen dingen in de wereld helaas nog niet veranderd zijn, zie ik nu op deze foto ouders die een praktische manier hebben gevonden om met hun kind een wandeling te maken. Mijn verhaal is bijgesteld, mijn kindverhaal losgelaten. Misschien ontdek je dat jouw oude verhalen, aannames of ideeën die oorspronkelijk niet van jou zijn, je niet meer dienen.
Welk verhaal mag jij loslaten?
Foto: Peter Nielsen, uit 'Kinderen uit de hele wereld' van Hanns Reich
Comments